Vroegâh, toen alles nog beter was, was ik een dunne dame met een snelle spijsvertering. In de praktijk betekende dat dat ik at als een bootwerker om nog een beetje vlees op de botten te houden – 10 boterhammen bij de lunch was geen uitzondering en dat terwijl ik bij een lengte van 1.78 een maatje 36 hield. Ik woog 59-63 kg en vond dat ik niet onder de 62 mocht komen.Toen ik wat ouder werd werd de stofwisseling wat normaler en toen ik eenmaal begon te werken moest ik ook wel eens een boterhammetje minder doen omdat ik een kilo of 74 was en dat was meer dan ik wilde. Mijn ideaalgewicht lag toen om circa 68 kg en het streven was om onder de 70 te blijven.Op mijn 32e ontmoette ik mijn huidige echtgenoot en omdat we graag kinderen wilde stopte ik al snel met roken. Daardoor kwam ik een paar kilo aan en op mijn trouwen woog ik rond de 80.
Na een paar jaar bleken de kinderen niet te vlotten en ging ik aan de zwangerschapshormonen. Januari 1998 had ik eindelijk een positieve zwangerschapstest; inmiddels was ik 84 kg. De eerste maanden ging het aankomen heel netjes, maar de laatste maanden schoot ik met een kilo per week de hoogte in en uiteindelijk ben ik zo’n 20 kg aangekomen. Ik had nog hoop dat het vooral vocht was, omdat het op het eind zo hard ging, maar 2 weken na de bevalling ging ik op de weegschaal staan en toen bleek ik nog steeds 20 kg zwaarder te zijn; zelfs de vier-en-een-halve kilo van de baby was er niet af.
Vanwege de borstvoeding (nee, daar viel ik ook niet van af) en het lichamelijk ontzwangeren duurde het een half jaar voor ik ging lijnen. Ondertussen probeerden we hard om weer zwanger te worden; omdat ze bij ons nooit een verklaring hadden gevonden was er een redelijke kans dat het nu op de natuurlijke manier zou lukken. Augustus 1999 was ik 14 kg afgevallen (naar 90 kg) en weer zwanger.
De tweede zwangerschap zat het venijn ook weer in de staart. Bij 30 weken zwangerschap was ik 12 kg zwaarder maar toen ik 2 mei 2000 beviel was ik 27 kg aangekomen; dat is 15 kg in 10 weken. Ook hier bleek helaas dat het geen vocht was en raakte ik na de bevalling nog niet eens de 5 kg van de tweede baby helemaal kwijt. Weer een half jaartje wachten dus en toen weer langzaam aan gaan lijnen. De bedoeling was dat ik van die 113 zo spoedig mogelijk weer naar een tweecijferig gewicht zou gaan. Maar lijnen met twee kleine kinderen is moeilijk en we wilden ook nog steeds heel graag een derde kindje.
Eind 2001 zat ik nog net boven de 100 toen de zwangerschapstest positief bleek te zijn en het lijnen dus weer ophield. Natuurlijk was ik vastbesloten om niet weer zoveel aan te komen dus met gezond eten lukte het me om bij 30 weken maar 9 kg zwaarder te zijn geworden. Toen bleek ik zwangerschapssuiker te hebben (waarschijnlijk zat ik bij die andere zwangerschap ook al op het randje, daar worden ook die babies zo zwaar van) en mocht ik niet meer zoveel koolhydraten eten (daar ging de fruitsalade waar ik mijn zoete trek mee stilde) en moest ik wat meer vet eten.
In totaal ben ik circa 18 kg aangekomen die zwangerschap en aan lijnen kwam ik voorlopig niet meer toe. Toen de jongste 3 was, nazomer 2005, ben ik weer begonnen met lijnen omdat ik mijn eigen leven wel weer een beetje terug wilde hebben met mijn eigen lijf en wat meer energie – ik was nu vooral moe moe moe en iedereen vertelde me dat dat vooral kwam door drie kleine kinderen gecombineerd met veel overgewicht. Ik ben dus gaan weightwatchen en begon met het schrikbarende gewicht van bijna 124 kg.
Hoewel ik niet heel goed ben in dieet houden (ik ben natuurlijk ook opgegroeid met heel veel eten dus ik heb vaak nog honger en ben niet gewend om mezelf veel lekkers te ontzeggen) lukte het me bij weightwatchers wel om 33 kg af te vallen en ik begon ernaar te streven om weer onder de 90 te komen. Maar 2006 was niet echt mijn jaar. Eerst een vakantie in Engeland die vrij funest was op lijngebied en daarna is het altijd weer heel moeilijke om om te schakelen. Vervolgens overleed mijn moeder en toen kon het me allemaal eigenlijk niet meer schelen.
Dat heeft anderhalf jaar geduurd waarin ik dus steeds meer aankwam. Inmiddels was wel gebleken dat mijn schildklier weliswaar nog (net) genoeg schildklierhormoon produceerde om binnen de marge te vallen, maar dat ik me vele malen beter voelde als ik schildklierhormoon slikte. Mijn dokter begon met 0,25 mcg omdat het bij mij in de familie zit, schildklier hormoon, en sommige mensen daar zo goed op reageren als ze al flink afwijken van het gemiddelde. Inmiddels zit ik op 100 mcg en voel ik me voor het eerst sinds jaaaaaaaren weer actiever en vrolijker, neem ik weer wat initiatieven en ben ik gewoon weer meer de persoon die ik hoor te zijn. Maar helaas helpt het niet bij het versnellen van de stofwisseling; afvallen moet gewoon nog met een dieet en veel sporten.
Januari 2008 was ik ruim 113 kg en ben ik (weer) serieus gaan weightwatchen. Daar is dit blog mee begonnen, ook om alle recepten die ik niet kwijt wil raken te bewaren en te delen met anderen. Na een aantal afvalpogingen die nooit blijvend bleken te zijn heb ik in 2015 besloten om voor een maagverkleining te gaan en dit blog vooral te houden voor recepten die ik niet kwijt wil raken of vergeten.